een huisje midden in de Lembeekse bossen. Het was een klein huisje, maar het had het bos als tuin met veel bloemen, vogels en konijnen. Het huisje had een groene deur en witte ramen. Er was ook een grote schoorsteen bovenop het dak.
In het huisje woonde een klein oud vrouwtje. Zij was de tovenaar Rivo Torto. Zij was erg klein, maar ze had lange witte haren en een lange witte baard. (jaja ook vrouwtjes tovenaars hebben baarden als ze dat willen). Zij droeg een lange witte jurk en een puntmuts. Niet echt stijlvol maar wel grappig.
Rivo was een heel goede tovenaar. Ze kon toverspreuken uitspreken en alles wat ze aanraakte werd magisch. Als ze in haar handen klapte, kwamen er kleine elfjes tevoorschijn die alles deden wat zij vroeg. Op een dag kwam er een klein jongetje naar het huisje toe. Hij leefde op een eiland wat verderop. Hij heette Timo en was op weg naar school verdwaald geraakt. Timo was erg nieuwsgierig en wilde alles weten over de tovenaar Rivo Torto.
Hij klopte aan en toen Rivo de deur opendeed, vroeg hij of hij binnen mocht komen. Rivo Torto vond het wel leuk om Timo alles te laten zien en vertelde hem over al haar toverkunsten. Timo was erg onder de indruk en wilde graag alles zelf proberen. Rivo Torto gaf Timo een klein boekje met toverspreuken en zei dat hij deze moest oefenen.
Timo ging naar huis en begon meteen te oefenen. Na een tijdje kreeg hij de toverspreuken onder de knie en kon hij alles wat Rivo Torto kon. Hij kwam steeds vaker bij haar langs en leerde steeds meer, maar daardoor vergat kleine Timo dat hij eigenlijk naar school moest. Vele jaren verstreken en Timo ging nooit meer naar school. Hij vergat iedereen die hij ooit gekend had en leefde alleen nog maar in het huisje Rivo Torto in het bos.
Op en dag kwam een klein meisje naar het huisje toe. Ze heette Mia en was verdwaald in het bos. Mia was niet bang en vroeg meteen of ze binnen mocht komen. Rivo Torto vond het wel leuk om Mia alles te laten zien en vertelde haar over al haar toverkunsten. Mia was erg onder de indruk en wilde graag alles zelf proberen.
Rivo Torto gaf Mia ook een klein boekje met toverspreuken en zei dat ze deze moest oefenen. Mia ging naar huis en begon meteen te oefenen. Na een tijdje kreeg ze de toverspreuken onder de knie en kon ze alles wat Rivo Torto kon. Ze kwam steeds vaker bij haar langs en leerde steeds meer, maar daardoor vergat kleine Mia dat ze eigenlijk naar huis moest. Jaren verstreken. Ze vergat iedereen die ze ooit gekend had en leefde alleen nog maar in het huisje Rivo Torto in het bos.
Op een dag besloten Timo en Mia samen naar buiten te gaan. Ze waren allebei erg verrast door de wereld die ze nu zagen. Timo en Mia waren erg verwonderd over alles wat ze zagen. Ze kwamen bij een groot meer en zagen een bootje varen. In het bootje zaten twee mensen, een oude man en een oude vrouw.
De man en de vrouw in het bootje zagen Timo en Mia en riepen hen toe dat ze in het bootje moesten komen. Timo en Mia aarzelden even, maar besloten toch in het bootje te stappen. De man en de vrouw in het bootje waren erg aardig en ze vroegen Timo en Mia waar ze vandaan kwamen.
Timo en Mia vertelden alles over het huisje Rivo Torto en de tovenaar Rivo Torto. De man en de vrouw luisterden aandachtig en ze vonden het erg interessant. Toen Timo en Mia uitverteld waren, vroeg de man of ze mee wilden varen naar het eiland in het meer. Timo en Mia keken elkaar aan en besloten dat ze dat wel wilden. Dus stapten Timo en Mia in het bootje en varen naar het eiland.
Op het eiland was het prachtig. Er waren veel bloemen en vogels. Er was ook een vervallen kasteel. De man en de vrouw in het bootje vertelden Timo en Mia dat het kasteel vroeger van een koning en een koningin was. Honderd jaren terug ging hun zoon naar school maar die kwam nooit meer terug. Tientallen jaren later kregen ze een dochter en ook zij verdween toen ze aan het spelen was in het bos.
Timo en Mia beseften dat zij die kinderen waren en dat in hun magische wereld de tijd had stilgestaan. Al die tijd hebben ze gespeeld met magie zonder iets nuttig te doen met hun verworven krachten.
Al hun familie en vrienden zijn niet meer… maar zij leefden nog lang maar niet zo gelukkig.
Moraal:
Je moet nooit vergeten waar je vandaan komt en altijd dankbaar zijn voor wat je hebt.
Sprookje (inclusief moraal!) door OpenAI – afbeeldingen van Dall-E